De overstap in 1998 van Engelstalig naar Nederlandstalig repertoire bleek succesvol voor de Rotterdamse zangeres Frédérique Spigt. De 'vrouwelijke Herman Brood' met de rauwe gelooide stem stopt haar ziel en zaligheid in haar autobiografische teksten. Met het album en theaterprogramma Eén Kus zingt ze voor het eerst ook in de poëtische Franse taal. De liederen voor Eén Kus ontstonden tijdens het bespelen van een cadeau gekregen accordeon en dus speelt dit instrument een hoofdrol. Spigt omringt zich met een bescheiden akoestisch combo; Jan van der Meij (gitaar), Hein Offermans (contrabas en tuba), Gwen Cresens (accordeon, bandoneon en piano) en strijkers. Spigts weinig optimistische teksten gaan over desillusie en (liefdes)verdriet, eenzaamheid en de slechtheid van mensen. Danse Macabre bevat forse kritiek op het 'Kabinet des misérables' en het Franstalige Reviens-Moi gaat over de moord op Theo van Gogh. Kleine lichtpuntjes vormen het satirische Idool Van Idool en Homo Sapiens en het liefdeslied Annemarie. Spigts levensliederen zijn mooi in hun onverbloemde eenvoud en eerlijkheid. (SvdP)