De Amerikaan Joe Bonamassa beheerste reeds de blues op zijn gitaar, nog voordat hij wist wat algebra was. Op zijn achtste opende hij een concert van B.B. King en rond zijn twaalfde was hij al een klinkende naam in het clubcircuit van thuishaven Upstate New York. Een vastberaden kind dat op zijn vierde, na het horen van een plaat van Stevie Ray Vaughan wist wat hij voor de rest van zijn leven wilde doen. De ondertussen volwassen zanger/gitarist schrijft in de liner notes van dit vijfde studioalbum dat hij ditmaal heavy rockmuziek wilde injecteren met de vertrouwde blues. Geen vernieuwend concept, de droog stampende opener High Water Everywhere roept zelfs aangename herinneringen op aan Ten Years After. Het zijn meer de in mistige galmen gedrenkte ballads die verderop op de plaat hun intrede doen, die wat geforceerd aandoen. Door gebrek aan 'soul' giert de virtuoos hier in zijn uitgesponnen solo's figuurlijk uit de bocht. 'There are no rules', schrijft Bonamassa in diezelfde liner notes. Een dappere stelling, maar wel een die in dit geval een wisselvallige cd oplevert. (MR)