Onder de titel ‘Nostalgica’ zijn hier vier werken bijeengebracht van drie Amerikaanse componisten. De stukken vallen op door de ongebruikelijke bezetting (fagot en strijkkwartet). Ze werden geschreven voor de fagottist Barrick Stees, die ze hier zelf uitvoert, begeleid door het Arianna String Quartet. Geopend wordt met het een kwartier durende ‘Blues, Time, Change’ van Charles Ruggiero (1947). Zoals de titel al aangeeft, wordt in dit stuk uitgebreid van blues-idioom gebruik gemaakt, zonder dat het geheel overheerst. Ruggiero is er duidelijk op uit een soort fusie tussen blues en moderne muziek maken; zoals zo vaak resulteert dat in een wat ongemakkelijk samengaan, al bevat het stuk ontegenzeggelijk fraaie momenten. Van Miguel del Aguila (1957) klinkt ‘Nostalgica op.60’; een vierdelig werk uit 1998. De titels van de delen (‘Long ago’, ‘Blues’, ‘Nostalgica’ en ‘Happy end’) hebben een duidelijke programmatische lading, die wordt vertaald in het neotonale idioom dat in de jaren negentig steeds populairder is geworden onder Amerikaanse componisten. Hoewel zeer welluidend, is dergelijke muziek vaak op de lange duur wat eenvormig: de harmonische stijl lijkt scherpte in het karakteriseren van muzikale stemmingen in de weg te staan. Del Aguila wilde de fagot als een soort solozanger binnen het ensemble laten fungeren en is daar ontegenzeggelijk in geslaagd: het is voor de solist een zeer dankbaar en gevarieerd stuk geworden. Merkwaardig doet het door Daniel McCarthy (1956) in 1997 voltooide ‘All the west was moving’ aan. Blijkens de toelichting is het stuk bedoeld als een eerbetoon aan degenen die in de Tweede Wereldoorlog de Westerse vrijheid verdedigden. Deze loodzware thematiek laat zich niet of nauwelijks verbinden met de klinkende inhoud van dit eendelige stuk, dat net iets meer dan tien minuten duurt. Ter aanvulling klinkt nog Del Aguila’s ‘Sunset Song op.42’ voor fagot en piano uit 1994. Al met al een cd met aangename kamermuziek, zij het minder weemoedig dan door de titel wordt gesuggereerd. (JvG)