In 1925 was Igor Stravinsky op doorreis in Genoa, waar hij in een kiosk een levensbeschrijving van St. Franciscus kocht. Volgens deze biografie sprak de heilige in zijn meest extatische momenten Frans, omdat dit de taal van de poëzie was en omdat zijn moedertaal, het Italiaans, hem daarvoor te prozaïsch was. Deze beschrijving bracht Stravinsky op het idee om voor een zijn Oedipus Rex een taal te gebruiken die het doorsnee publiek niet zou begrijpen. Vreemd genoeg gebruikte hij geen oud-Grieks (de tragedie was tenslotte naar Sophocles), maar Latijn. Dit Latijn was zelfs duizendpoot Jean Cocteau te hoog gegrepen: hij schreef eerst het libretto in het Frans (deze versie ging helaas verloren), waarna een zekere pater Jean Daniélou de tekst in het Latijn vertaalde. Het ging Stravinsky om een bepaald soort verheven distantie, met gestileerde bewegingen door gemaskerde acteurs. De enige concessie aan het publiek waren de monologen tussen de scènes (hier gesproken door acteur Edward Fox), waarin de handeling op voorhand wordt uitgelegd. Dit soort distantie deed het goed in die dagen. Dat dit hooggestemde drama eveneens verwijzingen bevat naar de publiekstrekker Aïda (Stravinsky was een groot Verdi-liefhebber), was iets wat de meeste commentatoren ontging. En toch was dat het geval: het booklet in deze cd vermeldt een lezing van Leonard Bernstein, waarin deze vertelt hoe de openingsnoten van Oedipus Rex hem herinnerden aan de scène waarin Amneris het geheim van Aïda raadt. 'Was Stravinsky having a secret romance with Verdi's music in those super-sophisticated mid-'20s? It seems he was', aldus Leonard Bernstein. (HJ)