De Amerikaans/Nederlandse singer/songwriter Michael de Jong verstierde ooit zijn glansrijk beginnende carrière in Amerika met een overvloed aan drank en drugs. In de jaren negentig trok hij naar Nederland, raakte clean en bouwde hier alsnog een bescheiden succes op. Hij deed dit met stemmige en bluesy muziek waarop hij detaillistisch verhaalde over die even ruige als verloren tijd als verslaafde. Pure 'case histories' voor de AA, waarbij je als nuchtere luisteraar wel eens geneigd bent te denken; kom op Michael, niet zo zeuren. Eigen schuld! Op The Great Illusion lijkt De Jong die demonen enigszins naar de achtergrond verschoven te hebben in een twaalftal vakkundige geschreven songs. En dat is goed gelukt. Slechts zichzelf op gitaar begeleidend en met zijn doorleefde stem klinkt De Jong - muzikaal ergens balancerend tussen Bob Dylan en Kevin Coyne - minder gedesillusioneerd dan ooit. In het nummer Take It As It Comes (wat tegen John Hiatts Have A Little Faith aanleunt) pleit hij zelfs voor een meer zorgeloze toekomstvisie. Toekomst genoeg voor De Jong, met een plaat als deze. (MR)