De Britse dirigent Sir Thomas Beecham stond niet bekend om zijn warme houding ten opzichte van Britse componisten. Wanneer er festivals voor nieuwe Britse muziek werden gehouden, waren dat volgens hem voornamelijk uiterst geschikte gelegenheden om de suprematie van de Duitse muziek voor de komende vijfentwintig jaar veilig te stellen. Beecham maakte echter een uitzondering voor Frederick Delius (1863-1934), voor wie hij zich als pleitbezorger opwierp. Hij dirigeerde zijn muziek met grote regelmaat en uiterste zorgvuldigheid, hetgeen bij Beecham geenszins vanzelfsprekend was. De hier uitgebrachte opnamen dateren uit de jaren 1934-1936 en werden gefinancierd met de gelden van een speciaal daarvoor opgerichte stichting; destijds een heel gebruikelijke procedure. Wat Beecham wellicht speciaal aantrok in de muziek van Delius is de on-Britse toon ervan: hier geen breed opgezette, volksliedachtige melodieën en onbeschaamd trots Edwardiaans pathos, maar Frans getinte verfijning in melodie, harmonie en textuur. Delius, die Beecham zeer erkentelijk was voor diens inzet, heeft deze opnames niet meer gehoord: hij overleed kort voor het begin van de eerste opnamesessie. Dat is jammer, want deze uitvoeringen behoren nog steeds tot het beste in Delius' discografie. (JvG)