Macy Gray draait er in de titel van haar cd niet om heen: het is niet makkelijk om Macy Gray te zijn. Na jarenlang te zijn weggezet als een lelijk eendje met een rare stem bleek het uiteindelijk wel die combinatie (een uniek stemgeluid en een extravagant uiterlijk), die haar aan het eind van de jaren negentig een sterstatus bezorgden. Dat moet verwarrend zijn. Het eerste album On How Life Is (1999) was een originele nu-soulplaat, met enkele klassieke liedjes. Na het succes van dat debuut liet Macy alle schaamte varen, waardoor ze met de uitbundige opvolger The Id (2001) af en toe uit de bocht vloog. Op het derde album lijken de verschillende aspecten van haar persoonlijkheid beter in balans. De muzikale formule is bekend: een slimme mix van soul, funk, pop en rock maar Macy Gray weet nog altijd te intrigeren, al is het maar met haar gevoel voor (zwarte) humor. Luister maar eens naar My Fondest Childhood Memories, waar ze achtereenvolgens de babysitter en de loodgieter vermoordt, nadat ze deze in bed betrapt met respectievelijk haar vader en moeder. (MS)