Met haar singer-songwriterpop veroverde de Canadese zangeres Sarah McLachlan in de jaren negentig gestaag de wereld. De combinatie van uiterst toegankelijke, maar altijd integere folkpop en een hemels stemgeluid maakten McLachlan tot een wereldster. Daarnaast steunde ze collega-zangeressen met het Lilith Fair-festival, speciaal voor lokale vrouwelijke singer-songwriters, wat haar nog eens extra sympathiek maakte. Toch liet de opvolger van Surfacing (1997) lange tijd op zich wachten en verdween McLachlan uit de publiciteit, zodat de fans het alleen moesten doen met gastbijdragen voor o.a. Delerium (de hit Silence), een live-album en een remix-cd. Familieomstandigheden (haar moeder overleed aan kanker, Sarah zelf wérd moeder) bleken hiervan de oorzaak te zijn, maar in 2004 is dan eindelijk Afterglow verschenen (de cd werd al enkele maanden eerder in de VS en Canada uitgebracht). En behalve een lichte imagoverandering is niet te merken dat McLachlan er enkele jaren tussenuit is geweest, want Afterglow klinkt weinig anders dan Surfacing. En dat is positief, want de kwaliteit van de liedjes is continue hoog en McLachlan beschikt nog steeds over een prachtige stem. Met Afterglow is McLachlan terug van toch niet echt weggeweest. (IV)