In 1973 was het vijf jaar geleden dat Pink Floyd hun visionaire frontman Syd Barrett, wegens ontoerekeningsvatbaarheid uit de band moesten zetten. Wat volgde was een niet altijd even succesvolle muzikale zoektocht naar identiteit en een nieuwe rolverdeling binnen de groep. Op onevenwichtige albums als Ummagumma en Atom Heart Mother werd al driftig geëxperimenteerd met spacerock, dromerige pop, musique concrète en modern gecomponeerde muziek. Pas op The Dark Side Of The Moon wist het kwartet al deze elementen tot een geheel te smeden en daarmee een mijlpaal in de progrock te creëren. Tussen de kloppende hartslagen waarmee de plaat opent en eindigt, laat deze suite zich ondergaan als een muzikale reis. Voor het eerst nam bassist/zanger Roger Waters de volledige rol van ideeënman en tekstschrijver aan met een concept (onder de werktitel Eclipse – A Piece For Assorted Lunatics) van leven, dood, vergankelijkheid en vooral angst en waanzin, wat nog eens wordt versterkt door de spookachtige stemmen die de songs met elkaar verbinden. Zowel tekstueel als muzikaal wordt er weinig aan de verbeelding overgelaten en dat verklaart wellicht waarom het donkere The Dark Side Of The Moon een van de meest succesvolle platen van de jaren zeventig werd. Bombast en pretentie gaan hand in hand met schoonheid en toegankelijkheid op een album dat altijd zal blijven boeien en inspireren. (MR)