Lange tijd gold Béla Bartók als het redelijke alternatief naast de dissonantenfabriek van Schönberg en de ironie van Stravinsky. Bartóks Muziek voor snaren, slagwerk en celesta (1937) liet zich op lp goed compileren met het meer populistische Muziek voor orkest. Dat Bartóks aanzien als toonaangevend componist van de 20ste eeuw ietwat verbleekt ligt niet zozeer aan de kwaliteit van zijn muziek, maar waarschijnlijk aan het feit dat hij minder school heeft gemaakt dan Schönberg en Stravinsky. Helaas, want de vondsten van Bartóks muziek voor snaren, etc. hebben nog niets van hun frisheid verloren: stereofonische strijkersopstelling, slagklanken met Bartók-pizzicati, glissandi van de pauken, het palindroom van het langzame derde deel (een fraai voorbeeld van Bartóks suggestieve nachtmuziek), het gebruik van de gulden snede (zo markeert de climax van de openingsfuga een gulden snede-verhouding), enz. Harnoncourt had nog nooit iets van Bartók op cd gezet. Hij zou echter Harnoncourt niet zijn zonder scepsis tegenover de gedrukte partituur ten gunste van de het (door Schott uitgegeven facsimile van het) oorspronkelijke handschrift. Het booklet van deze cd bevat een reproductie van Bartóks schema voor de orkestopstelling, waarbij het slagwerk (inclusief harp, celesta en piano) de centrale as vormen waar de strijkers omheen zijn gegroepeerd. . Deze opstelling wordt meestal niet toegepast omdat deze in de partituur verkeert is weergegeven. (HJ)