Boris Tsjaikofski (1925-1996) - geen familie van de bekende negentiende-eeuwse componist - behoort samen met Schnittke en Denisov tot de meest prominente Russische componisten van de post-Sjostakovitsjgeneratie. Tsjaikofski, die onder meer studeerde bij Sjostakovitsj, Mjaskofski en Shebalin, was in zoverre traditioneel, dat hij zich duidelijk verwant voelde met de Russische traditie van grootschalige, emotioneel bewegende symfonische muziek, zonder zich te bedienen van de tot dan toe gebruikelijke ingrediënten. Aan de hier opgenomen stukken valt op dat ze grotendeels zijn gebaseerd op duidelijke typisch muzikale bouwstenen - bepaalde intervallen of akkoorden - die stilistisch consistent binnen een gematigd modern worden uitgewerkt; dit in tegenstelling tot het postmodernistische poylstilisme van Schnittke. Deze eigenschappen komen bijzonder sterk naar voren in de achtdelige Muziek voor orkest uit 1987 en de Sebastopol symfonie uit 1980. Waar laatstgenoemd werk zich concentreert op de traditionele symfonische spanningsboog, is de Muziek voor orkest eerder een soort suiteachtige staalkaart van thematisch tamelijk hecht gefundeerde karakterschetsen, gegoten in een kleurrijk, maar desondanks weinig traditioneel aandoend orkestraal gewaad. Tsjaikofski's muziek, die tot op heden weinig aandacht heeft gekregen buiten Rusland, wordt hier terecht en voorbeeldig voor het voetlicht gebracht. (JvG)