Schumanns oeuvre voor strijkkwartet verdient de aandacht van iedere serieuze Schumann-liefhebber, al horen we hier niet altijd de poëzie en vlinders van de aforistische pianocycli of de alles verzengende passie van de Dichterliebe. Voor Schumann was het Kwartet namelijk niet iets van 'symfonische allure', maar eerder een intiem gesprek, waarbij 'iedereen iets in te brengen heeft'. Met deze opvatting stond Schumann dichter bij Haydn dan bij de visionaire Beethoven. Maar waarom deze fascinatie voor het verleden en voor meer gedegen vormen? Kennelijk was het een soort arbeidstherapie, want in de winter van 1842, tijdens een tournee van Clara, beleefde Schumann een ernstige depressie. Vernederd door allerlei hoogwaardigheidsbekleders, ging Schumann alleen terug naar huis om zich in afzondering aan de studie van het contrapunt te wijden. Na Clara's terugkomst in Leipzig waren de echtelieden kennelijk weer verzoend, want beiden vermaakten zich met het vierhandig aan de vleugel spelen van de kwartetten van Haydn en Mozart. (HJ)