Het vierde album van The Byrds in twee jaar, vernoemd naar een tekstregel uit Bob Dylans My Back Pages, was een van de meest consistente platen uit het oeuvre van de groep. Een opmerkelijke prestatie aangezien frontman Gene Clark de groep kort ervoor verlaten had. Het openingsnummer, voorzien van een jazzy trompetsolo van Hugh Masekela, was een sardonische sneer naar het succes van prefabgroepen als The Monkees, en klinkt vandaag de dag actueler dan ooit. Younger Than Yesterday bevat verder louter originele composities, op eerdergenoemde Dylan-cover na, met nauwelijks vulmateriaal. In die eigen composities worden ook langzaam de persoonlijkheden van de individuele leden duidelijk. Have You Seen Her Face, Time Between en The Girl With No Name lopen vooruit op het latere countryrockwerk van Chris Hillman, en de dromerige melodie en jazzy akkoorden van Everybody’s Has Been Burned konden alleen maar uit de koker van David Crosby komen. Maar ondanks de accentverschillen is Younger Than Yesterday een coherente plaat die de rijke mogelijkheden van de exploderende popscene liet horen. Het past daarmee prima in het rijtje van platen als Rubber Soul (The Beatles) en Pet Sounds (The Beach Boys) uit dezelfde tijd, hoewel The Byrds in commercieel opzicht destijds ver bij hun concurrenten achterbleven. (MS)