De Engelse blanke soulzanger Paul Carrack had in een grijs verleden succes als zanger van Ace (How Long), Squeeze (Tempted) en Mike & The Mechanics (Silent Running, The Living Years). Daarnaast bouwde hij een aardige solocarrière op met als uitschieters de hits When You Walk In The Room, Don’t Shed A Tear en Dedicated. Zijn laatste soloalbums Beautiful World en Satisfy My Soul kregen matige recensies en ook het pretentieloze coveralbum Groovin (2002) werd door de critici lauw ontvangen. Het grote publiek heeft zich daar echter nooit wat van aangetrokken en mede dankzij de steun van Radio 2 is elke nieuwe cd van Carrack tot op heden goed voor een notering in de Album Top 100. Hetzelfde zal ongetwijfeld ook gaan gebeuren met It Ain’t Over, hoewel ook dit album geen artistieke hoogvlieger is geworden. Het grootste deel van het songmateriaal bestaat uit zijn gezichtsloze niemendalletjes en hierdoor gaat de cd na pakweg het vijfde nummer uit als een nachtkaars. Nog een minpuntje is het feit dat Carrack opnieuw heeft gemeend het geld van goede sessiemuzikanten uit te moeten sparen, want met uitzondering van een paar blaasinstrumenten heeft hij alle partijen zelf ingespeeld. Gevolg is een slappe, zoutloze en ongeïnspireerd klinkende cd van iemand die in het verleden heeft bewezen dat hij veel beter kan. Jammer... (MvP)