Het booklet verwijst naar een uitspraak van Bartók uit 1939, waarin de componist uitlegt dat zelfs in zijn meest abstracte werken, zoals in de kwartetten, sprake is van iets wat zich niet laat zeggen, maar wat niettemin bij de luisteraar de indruk achterlaat dat muziek ontstaan is vanuit de folklore van centraal Europa. Bartóks Vijfde Kwartet, in 1935 in Washington in première gebracht door het Kolisch Quartet, is een mooi voorbeeld van Bartóks fascinatie voor palindromen (heeft meestal betrekking op symmetrische woorden of zinsdelen, zoals 'lepel' of 'parterretrap'). Zo bestaat dit kwartet uit vijf delen, waarvan het centrale scherzo geflankeerd wordt door twee snelle delen (2. Adagio molto & 4. Andante). Deze symmetrie wordt naar buiten toe bevestigd door het eerste en laatste deel (1. Allegro & 5. Finale. Allegro vivace - Presto). Het Zesde en laatste kwartet werd geschreven nabij Paul Sachers huis nabij Bazel in 1939. Alle vier delen beginnen met een 'ritornello', met de aanduiding 'mesto' (droevig). De finale is geen levendige uitsmijter, wat, getuige Bartóks schetsen, aanvankelijk wel de bedoeling was. Het 'mesto'-gegeven is hier dominant geworden, waardoor de muziek desolaat eindigt. (HJ)