The Cure heeft in haar oeuvre altijd pure weltschmerz afgewisseld met luchtige niemendalletjes. Vanaf de eerste tonen van het dertiende titelloze album is het duidelijk waar dit keer het accent ligt. 'I can't find myself, I got lost in someone else…'zingt een getergde Robert Smith in het openingsnummer Lost, begeleid door zware, dissonante gitaarakkoorden. Ondanks invloeden uit de Amerikaanse gitaarunderground zijn de vertrouwde Cure-elementen - de overspannen zang van Smith, de huppelende baslijnen van Simon Gallup - nog steeds duidelijk aanwezig. En dat is maar goed ook want de band is door succesvolle, sterk door de new wave van de jaren tachtig beïnvloede bands als Interpol en The Rapture weer helemaal relevant, na lange tijd als een relikwie uit het verleden te zijn beschouwd. De nadruk ligt, zeker de eerste helft van deze cd, op heftige energieke rocksongs die het ongetwijfeld goed doen op het (festival)podium. Dat ze het gevoel voor pakkende popliedjes nog niet helemaal hebben verloren is terug te horen op Taking Off en de eerste single The End Of The World. (MS)