Dat Regers verzamelbundels meestal niet integraal worden gespeeld heeft niet alleen te maken met de extreme moeilijkheidsgraad, maar ook met de niet altijd constante kwaliteit van de muziek. Zo vinden we onder de Zwölf Stücke op 65 veel mooie momenten (Consolation, Präludium d-moll, Kanzone, Fuge E-dur), maar ook een hoop rapsodische bladvulling. Geen wonder dat we op recitals meestal alleen de krenten uit de pap horen. Niettemin breekt Cor van Wageningen een lans voor de 'symfonische allure' van de gehele cyclus. Enerzijds zal dat te maken hebben met persoonlijke voorkeuren: hij noemt een integrale uitvoering op een historisch instrument van rond 1900 een 'overdonderende en verrassende muzikale ervaring'. Anderzijds schijnt Regers op.65 uitzonderlijk goed gedocumenteerd te zijn qua uitvoeringspraktijk. Niet alleen Reger voorzag dit opus van gedetailleerde aanwijzingen, maar ook door Karl Straube werden zes stukken van de cyclus voorzien van aantekeningen (de drie fuga's met de direct daaraan voorafgaande delen). Daar komt bij dat Reger (die overigens niet zo goed speelde als Straube) de Kanzone heeft opgenomen op een Welte-Philharmonie-orgel, zodat zijn voorschriften vergeleken kunnen worden met zijn eigen spel. Deze cd is de vierde van de intrigerende reeks Max Reger - Repräsentative Orgelwerke door Cor van Wageningen. (HJ)