In zijn laatste drie pianosonates gaf Schubert het genre bijna Bruckneriaanse proporties mee. Zo opent de Sonate in Bes, D.960 met een onschuldig klinkend thema, dat niet direct grootschalige ambities doet vermoeden. Niettemin wijst het omineuze gerommel in de bas op de afgrond, die bij Schubert nooit ver weg is. Dit gerommel heeft echter ook architectonische redenen: dankzij het contrast tussen licht en duister kan Schubert de muziek zo'n 20 minuten lang (een enorme prestatie voor die tijd!) in de meest afgelegen regionen voeren, alsof het publiek er niet meer toe doet en de pianist in zijn eigen eenzaamheid verdwaald is geraakt. Een meer directe uitbarsting van Schuberts duistere kanten is te vinden in het Andantino van de Sonate in A, D.959, waarbij de desolate sfeer van de Winterreise wordt doorbroken door een dramatisch tussenspel, dat destijds zeer modern geklonken moet hebben. De overheersende sfeer van deze sonate is echter meer lyrisch, zoals in het prachtige rondo waarmee de Sonate eindigt. Totaal anders is het Allegro waarmee de Sonate in c, D.958 eindigt. Nog nooit heeft virtuoos bravourestuk zo 'unheimlich' geklonken als in deze tarantelle (waarvan het dansritme ontstaan zou zijn als bezwering tegen de beet van de vogelspin). Beschaafde pianisten als Wilhelm Kempff zijn vaak geneigd deze wild springende muziek met wat meer distantie te benaderen. Zo ook Murray Perahia in zijn prachtige uitvoeringen van deze laatste sonates. (HJ)