Na de première van Ein Heldenleben van Richard Strauss barstte er een storm van kritiek los. Middels de toonsoort Es groot refereerde de componist immers aan de monumentale Eroïca van Beethoven. Bovendien maakte Strauss gebruik van de symfonische middelen waarmee Wagner de ethische dilemma's van Wotan en de bovenmenselijke zelfopoffering van Brünhlilde had bezongen. Strauss gebruikte deze middelen echter enkel en alleen om zijn eigen persoon te verheerlijken, waardoor zijn symfonische gedicht meer weg had van reality tv dan van een 'Heldenleben'. Men besefte destijds maar al te goed dat Strauss beslist niet het type van een held was. Pijnlijk zijn de getuigenissen van Romain Rolland, waarin Strauss wordt afgeschilderd als een kleinburger zonder tafelmanieren en met botte omgangsvormen. De muziek van Ein Heldenleben is niettemin schitterend. Prachtig is de typering van de Held, waarbij het openingsthema zich over meerdere octaven uitstrekt. Mooi is ook de virtuoze vioolsolo, als typering van Strauss' echtgenote Pauline. Indrukwekkend zijn de vele citaten uit Strauss' Guntram, Macbeth, Don Quixote en Don Juan. Het mooist is echter Des Helden Weltflucht und Vollendung, waarmee deze symfonische egotrip op berustende wijze wordt afgerond. (HJ)