Ongetwijfeld zullen vele componisten van zijn en van latere generaties Ferdinand Ries (1784-1837) hebben benijd om zijn leermeester, want dat was namelijk niemand minder dan Beethoven. Deze maakte het Ries niet makkelijk, vooral niet wanneer deze de muziek van zijn meester niet direct begreep. Fameus werd Ries' uitroep 'Kan die stomme hoornist niet tellen?', toen hij de hoornist de fameuze thema-inzet kort voor de reprise in het eerste deel van de Eroica hoorde spelen. 'Dat hoort zo', siste een woedende Beethoven hem toe. In zijn muziek toonde Ries zich een trouw navolger van Beethoven, zij het dat hij zich, zoals zo velen in de negentiende eeuw, vooral op diens vroegere werken oriënteerde. De hier opgenomen Symfonieën nrs. 7 en 8, gecomponeerd in respectievelijk 1822 en 1835, hebben de gebruikelijke vier delen, een speelduur van iets meer dan een half uur, en volgen qua proportie dus vooral Beethovens eerste twee symfonieën. De ontstaansgeschiedenis van Ries' achtste symfonie is bepaald curieus: Ries schreef het stuk op uitnodiging van een aantal Weense muziekliefhebbers. Daaronder bevond zich Tobias Haslinger, die tevens muziekuitgever was en toevallig ook nog een rol speelde bij een grote prijsvraag voor een nieuw te componeren symfonie, die in 1834 te Wenen was uitgeschreven. Toen Ries zijn symfonie naar de opdrachtgevers had gestuurd, kocht Haslinger het, buiten Ries om, van hen, en liet het werk vervolgens meedingen in de prijsvraag. Het was een handig opzetje: als het stuk de prijs zou winnen, zou Haslinger immers een officieel bekroonde symfonie voor zijn fonds hebben verworven. Ries' symfonie verwierf de prijs echter niet, en Haslinger liet hem vervolgens weten verder geen interesse meer in het werk te hebben. Ten onrechte overigens, want blijkens de hier aangeboden fraaie uitvoeringen van het door Howard Griffith geleide Zürcher Kammerorchester ontbreekt het Ries' muziek niet aan kwaliteit. (JvG)