Max Bruch (1838-1920) had zich bij leven er al bij neergelegd, dat hij niet tot de grootste componisten van zijn tijd behoorde. Hij was, meende hij, meer dan zijn beroemde generatiegenoten, Brahms voorop, gedwongen concessies te doen, en muziek te schrijven die goed verkopen zou, zodat hij zijn familie kon voeden. Onder die familieleden bevond zich een zoon, Max Felix, die net als zijn vader een carrière als musicus ambieerde. Hij maakte al snel naam als voorbeeldig klarinettist, en om hem in zijn ambities te ondersteunen schreef zijn vader enkele werken voor hem. In 1910 kwamen de Acht stukken voor klarinet, altviool en piano op.83; een jaar later volgde het Concert voor klarinet, altviool, piano en orkest, op.88. Het zijn stukken die geheel trouw zijn aan Bruchs adagium dat muziek de luisteraar niet teveel tegen de haren in moet strijken. Lange tijd is die opvatting gezien als een bewijs voor een gebrek aan artistieke integriteit. Tegenwoordig is veel duidelijker dat ook door Bruch geadoreerde componisten als Brahms en Beethoven zich bij hun werk evenzeer rekenschap gaven van commerciële aspecten, en aldus kan deze muziek zonder vooroordelen tegemoet worden getreden. Wie dat doet, merkt dat met name de Acht stukken bijzonder fraaie en poëtische muziek bevatten, die bewijzen dat Bruchs financiële overwegingen geen sta in de weg was voor zijn muzikale artisticiteit. (JvG)