De componistengroep 'La jeune France', waarvan Messiaen het meest prominente lid was, wees in de jaren '30 van de twintigste eeuw met nadruk op de morele kracht van muziek en de noodzaak die in te zetten ten dienste van de maatschappij. Het in Messiaens muziek allesbepalende doctrinaire katholicisme was een voorbeeld van die 'ethische' functie van muziek. Voor André Jolivet (1905-1974), een ander lid van 'La jeune France', was het niet zozeer een bepaalde religie die moest worden teruggewonnen. Jolivet wilde dat de actuele muziek haar premoderne functie van magische expressie van religiositeit en gemeenschapszin zou herwinnen. Het resultaat van dit streven kan beluisterd worden in de Pianosonates nrs. 1 en 2, voltooid in 1945 respectievelijk 1957 en de Çinq danses rituelles uit 1939. Jolivets muziek heeft mist de harmonische scherpte van zijn collega Messiaen, waardoor zij soms wat ontoegankelijk overkomt. Desondanks is zij de moeite meer dan waard, dankzij de aanstekelijke vitaliteit die bewijst dat Jolivets hunkering naar een soort oermuziek niet onbeloond is gebleven. (JvG)