Een gedanste fuga aan het begin van Le Parc (1994), een avondvullend ballet van de Frans-Albanese choreograaf Angelin Preljocaj, doet denken aan Kylians Psalmensymfonie. Er zijn meer overeenkomsten. Het rococothema, de humor en erotiek, het gebruik van Mozarts Deutsche Tänze en het langzame deel uit het 23ste Pianoconcert zijn ook terug te vinden in Kylians Six Dances (1986) en Petite Mort (1991). Een vergelijking dringt zich op. Maar Preljocajs stijl blijkt wereldwijd te verschillen met die van Kylian. Zo wordt er nauwelijks in paren gedanst en zijn de bewegingen weinig complex. Waar Kylian erotiek abstraheert, uit Preljocaj zich in omhelzingen, strelen en kussen. Terwijl de dansers in Petite Mort bewust vrij expressieloos kijken, worden Isabelle Guérin en Laurent Hilaire (sterren van Ballet de L'Opéra National de Paris) aangemoedigd hun persoonlijkheden te laten stralen. Le Parc is een ballet dat volgens 18de-eeuwse normen zeer aangenaam is om naar te kijken, maar voor boeiend en inspirerend kunt u beter terecht bij de grootmeester van het Nederlands Danstheater. (CP)