In een artikel uit 1853 begroette Schumann de jonge Brahms als iemand die op de meest volkomen wijze de idealen van de nieuwe tijd vertegenwoordigde: 'wie Minerva, gleich vollkommen gepanzert aus dem Haupte des Kronion spränge'. Het is maar de vraag of Brahms in dat prille stadium van zijn loopbaan gebaat was bij zoveel lof. Zo typeerde Schumann Brahms' pianosonates als 'versluierde symfonieën'. Tot het componeren van een heuse symfonie - het genre waarop de gigant Beethoven zijn stempel had gedrukt - was het aankomende genie op dat moment echter nog niet in staat. Pas in 1876 voltooide Brahms zijn symfonische eersteling (die door een tijdgenoot meteen getypeerd werd als 'de tiende van Beethoven'). Kennelijk had Brahms hiermee de ban van Beethoven doorbroken: zijn Tweede Symfonie werd ironisch genoeg binnen het jaar (1877) voltooid. De sfeer van Brahms' Tweede is vaak getypeerd als 'landelijk'. Toch gaat het hier allerminst om een makkelijk gecomponeerd werk: de gehele symfonie is geëxtrapoleerd vanuit de kleine melodische cel waarmee het werk opent. Deze sacd van Mariss Jansons en het Concertgebouworkest biedt tweemaal twee: van zowel Beethoven als Brahms zijn de Tweede Symfonie geprogrammeerd. Het gaat hier om live-opnamen van 27 en 28 oktober 2004. (HJ)