Misschien is het meest intrigerende werk op deze mooie verzameling wel het kleine koorwerkje Solfeggio uit 1964. De titel dekt de lading van het stuk: het koor zingt niets anders dan do-re-mi-fa-etc.. De afzonderlijke tonen worden echter aan de verschillende stemmen doorgegeven, waardoor de tonen aangehouden kunnen worden. Het weemoedige affect van dit soort diatonische klankvelden verschilt niet veel van de religieuze 'tintinnabuli'-stijl waarmee Pärt in de jaren '80 en '90 zou doorbreken. De term 'tintinnabuli' verwijst naar het geluid van klokken. Pärt gebruikte deze term voor zijn veelal religieus getinte muziek vanaf het einde jaren 1970. Deze muziek is vaak ontwikkeld vanuit eindeloze permutaties van een drieklank, waardoor bij veel luisteraars een gevoel van oneindigheid wordt opgeroepen. In 1964 was de toenmalige hardcore avant-gardist nog niet zover, waardoor dit Solfeggio in zijn oeuvre als een kostbare schat in de akker verborgen bleef. Feitelijk bevat deze cd niet heel veel nieuws: het gaat hier deels om een compilatie van oudere opnames, verzameld ter gelegenheid van Pärts 70ste verjaardag. Interessant zijn de classificaties die Paul Hillier toepast op Pärts oeuvre. Zo deelt hij de tintinnabuli-periode in drie delen: 'the earliest, like drawing with just pencil and paper (the works of the later 1970s and early 1980s); the second, transferring this knowledge to the medium of fresco (mid-1980s to early 1990s); the third (mid-1990s to the present), no painting in oils...' (HJ)