Velen denken bij romantiek aan spontaniteit. Toch was de expressie van de grote romantische componisten zeer gecontroleerd. Neem de prachtige Vioolsonate in A van Franck. Net als bij een schaakspel treffen we hier een perfecte balans tussen deelnemen aan de strijd versus abstracte schoonheid. Op technisch niveau wordt dit knap bij elkaar gehouden doordat Franck alles genereerde vanuit twee cellen. De combinatie viool-piano is voor dit alles ideaal, maar doet de toch al moeilijke combinatie fluit-piano geen afbreuk aan deze allure? Ergens wel, maar we krijgen er iets anders voor terug. Het pianospel van Eric le Sage is krachtig en turbulent terwijl de fluit van Emmanuel Pahud daar in brede lijnen boven zweeft, alsof achter de piano het orgel van Le Maître Angélique opdoemt. Pahud bewerkte de Sonate op.18 van Strauss voor fluit, omdat hij de vioolpartij eens net zo wilde laten schitteren als de fluitpartijen in Strauss' orkestwerken. Het enige originele fluitstuk op deze cd is de Suite op.34 van Charles-Marie Widor. Dat deze het werk voor een topfluitist schreef (Paul Taffanel, de stamvader van de moderne Franse fluitschool) is te horen aan de spectaculaire finale. (HJ)