Het boekje van When I Pretend To Fall, het tweede album van de Amerikaanse band The Long Winters, doet met de vrolijk gekleurde lijnen en collages van oude foto's en rare tekeningen sterk denken aan de psychedelische jaren zestig; een beetje gek en lekker vrolijk. Ook muzikaal klinken The Long Winters, anders dan hun naam doet vermoeden, bijzonder zonnig en optimistisch. De band, gevormd rond frontman John Roderick, heeft als thuisbasis Seattle maar sombere invloeden uit de grungehoofdstad zijn gelukkig nergens te horen. Eerder klinkt R.E.M.-zanger Michael Stipe door in de stem van Roderick en geheel toevallig (?) speelt R.E.M.-lid Peter Buck mandoline op één van de nummers. Gastoptredens zijn er genoeg op deze cd, die Roderick samen produceerde met Ken Stringfellow (Posies) en Chris Walla (Death Cab For Cutie), want behalve Roderick en zijn drie bandleden doen er nog tal van muzikanten mee die hoorn, cello, tamboerijn of orgel spelen. Zij maken het toch al grote feest nog uitbundiger. When I Pretend To Fall is een uitermate prettige cd waar zelfs de grootste sombermans nog van opfleurt. (IV)