Op deze dubbel-cd hebben we grofweg het begin en einde van Mahlers symfonische ontwikkeling. De Eerste Symfonie is provocerend, bizar en extravagant met zijn volksliederen, boerendansen, een met klezmermuziek omlijste 'begrafenis van de jager'; en dan natuurlijk de tragedie van de 'Titan', die Mahler ongetwijfeld zelf was. Ook de Negende is zwaar van referenties en betekenissen. Mahlers techniek heeft zich hier echter ontwikkeld tot een complex soort symfonisch netwerken, waarbij klassieke noties als polyfonie en harmonie tekort schieten om de adembenemende klankvelden en vergezichten te kunnen duiden. Hierdoor verlaat de muziek de vertrouwde omgeving van de romantiek, om de kaderloze 20ste eeuw binnen te stappen. In de langzame Finale keert de eenvoud terug. Toch wordt ook dit deel bepaald door contingentie. Tegen het eind valt de muziek als het ware uit elkaar in 'ersterbende' gebaren, die door Mahler liefdevol werden geannoteerd met: 'Lebt wol! Lebt wol!', 'O Schönheit!, Liebe...' (HJ)