De Poolse componist Penderecki is misschien wel het bekendste voorbeeld van een avant-gardecomponist die zijn stijl in later jaren drastisch heeft herzien: van avant-gardistisch naar neo-romantisch. Het was geen stap die hij alleen nam, want vele componisten keerden in de jaren '70 en '80 de moderne muziek gedesillusioneerd de rug toe. Ook Penderecki's landgenoot Wojciech Kilar (1932) heeft een dergelijke ontwikkelingsgang doorgemaakt: na in zijn jeugd aandacht te hebben getrokken met experimentele muziek heeft hij zich in later jaren toegelegd op een meer toegankelijk idioom. Deze cd biedt daarvan enkele voorbeelden. Het driedelige Pianoconcert uit 1997 doet met zijn meditatieve minimal music-passages en traditionele samenklanken denken aan een schilderij met uitsluitend zachte pasteltinten. Dat Kilar ook dissonanten niet schuwt, blijkt uit werken als Bogurodzica uit 1975, een hymne voor koor en orkest, gebaseerd op een oud Pools volkslied. Het geheel opent met een slagwerkcrescendo, waarop een luid dissonant akkoord volgt. Het is echter niet ingebed in een dissonant idioom, maar fungeert alleen als aandachtstrekker, want de volgende samenklanken zijn weer traditioneler. Wie deze cd beluistert, komt al snel tot de conclusie dat Kilar, net als land- en generatiegenoot Penderecki, het grote gebaar niet schuwt. Dramatische muziek, kortom, maar waarschijnlijk niet ieders kopje thee. (JvG)