Schuberts eerste zes symfonieën volgden de tradities van Haydn, Mozart en Beethoven, aangevuld met een vleugje Rossini. Met zijn Zesde Symfonie leek Schubert naar nieuwe wegen te zoeken: met terugwerkende kracht zijn in dit werk 'pre-echo's' van de 'Grote' Negende Symfonie te beluisteren. Schuberts Zevende en Achtste Symfonieën bleven echter torso's, wat de immense populariteit van de Achtste overigens niet in de weg heeft gestaan. (Symfonie nr.7 wordt niet altijd meegeteld. Symfonie nr.8, de 'Onvoltooide', wordt hierdoor soms als nr.7 aangeduid, en nr.9, de 'Grote', wordt dan nr.8) Schuberts latere symfonische oeuvre zou dan ook volledig gestagneerd zijn, ware het niet dat een vakantie in de Oosterijkse alpen in 1825 een eruptie van creativiteit ontketende, die zijn weg vond naar de kolossale (negende, dan wel achtste) Symfonie in C. Na Schuberts dood in 1828 kostte het diens broer Ferdinand grote moeite om enthousiasme te wekken voor dit ambitieuze werk. Pas in 1838 erkende Schumann de grootheid van de symfonie, waarna het een jaar later door Mendelssohn in première werd gebracht. (HJ)