De biografie van Tchaikovsky (1843-1895) wordt zozeer gedomineerd door diens moeizame persoonlijke leven, dat men geneigd zou zijn te vergeten dat hij niet alleen maar de getourmenteerde ziel was, maar ook een componist die zijn muziek in dienst stelde van het publiek. Het idee van een esoterische kunstmuziek voor kenners, zoals Tchaikovsky dat bij onder anderen Brahms en Wagner meende te herkennen, stond hem tegen. Een luisteraar moest van muziek kunnen genieten, en die niet als een soort ingewikkeld raadsel langzaam leren ontrafelen. Wanneer men zich rekenschap geeft van dit aspect van Tchaikovsky's artistieke credo, verbaast het ook niet dat hij typische gelegenheidswerken schreef zoals de hier opgenomen cantates. Als eerste klinkt de Cantate 'Moskou', een zesdelig werk uit 1883 dat de geschiedenis van de Russische hoofdstad schildert in heroïsche kleuren. Uitgebreider is de Feestcantate, voltooid in 1872. Beide werken delen een traditionele opzet met een afwisseling van koren en soli, met dien verstande dat het laat¨ste werk als een doorlopend geheel gecomponeerd is. In beide werken laten de soli de diepste indruk na; de koorgedeelten lijden aan een wat vermoeiende homofone schrijfwijze en missen soms het vuur dat Tchaikovsky's muziek doorgaans typeert. Als completering van het beeld van de componist is deze vaderlandslievende muziek echter bijzonder interessant. (JvG)