Nadat hij klaar was met zijn baswerk voor Magazine en Nick Cave's Bad Seeds besloot Barry Adamson in 1987 het pad te volgen van filmcomponisten als John Barry, Ennio Morricone en Bernard Herrmann. In tegenstelling tot zijn voorbeelden maakt Adamson niet direct gebruik van cinematografisch materiaal om zijn muziek bij te componeren. Toch blijft zijn voorliefde voor popmuziek hem achtervolgen. Zo ook op Stranger On The Sofa. Naast een aantal schitterende popsongs met diepgravende arrangementen komt er ook genoeg muziek aan bod om zelf je beelden bij te vormen. Zoals het prachtige The Sorrow And The Pity dat klinkt alsof iemand naar een vuurpeloton wordt geleid en nog even de tijd wordt gegund om zijn leven te overdenken alvorens het verlossende schot valt. Adamsons voorliefde voor het witte doek zorgt ervoor dat hij evenveel omslagpunten als in een speelfilm verwerkt in vijf minuten muziek. Dit maakt elk nummer een verrassing. Een hele aangename verrassing. (AD)