Dit is een mooi voorbeeld van een cd waarmee het publiek wellicht moeite heeft, maar waarmee de componist waarschijnlijk heel blij zou zijn geweest. Neem de jubel van het tweede deel, volgend op de treurmars (feitelijk een treurwals!). De ritmiek van deze lofzang klinkt in de orkestrale uitvoering soms ietwat troebel. Met de onderhavige uitvoering lijkt het echter alsof we de orkestratie door een röntgenapparaat bekijken: de accenten komen helder en perfect tot hun recht dankzij de beide pianisten en het uitstekend zingende ensemble Accentus. Hoe kwam dit arrangement tot stand? Tijdens het voorbereiden van de eerste druk van het oratorium verzorgde Brahms op verzoek van zijn uitgever eveneens een bewerking voor piano vierhandig. Deze in 1869 gepubliceerde versie lag ten grondslag aan de Britse première van het requiem, die op 7 juli 1871 plaatsvond in het huis van de Londense arts Sir Thomas Thompson. Om ruimte te besparen beperkte men de instrumentale bezetting tot één vleugel, waarbij de genoemde pianoreductie (die feitelijk niet eens een begeleidingspartij was) goede diensten bewees. Ook in de onderhavige uitvoering maakt men dus op oneigenlijke, maar niettemin efficiënte wijze gebruik van Brahms' eigen piano-uittreksel, waarbij men overigens wel verdubbelingen met de vocale stemmen zoveel mogelijk vermeed. (HJ)