Toen ik de naam Mando Diao voor het eerst op papier zag staan, wist ik niet wat ik ervan moest verwachten. Portugese fado? Braziliaanse samba? Of misschien zo’n swingend orkest uit Senegal? Ik was op veel voorbereid, maar niet op een garagerockband uit Zweden. In navolging van The Strokes, The White Stripes en Black Rebel Motorcycle Club (BRMC) maken ze ruige, smerig klinkende, maar tegelijkertijd zeer aanstekelijke gitaarmuziek. Net als landgenoten The Plan en The Hives is ook Mando Diao beïnvloed door zowat de complete Engelse en Amerikaanse popgeschiedenis (The Beatles, Velvet Underground, Motown, The Ramones en zelfs Oasis). In razend tempo vuren ze hun twaalf korte songs (meestal blijft de teller onder de drie minuten steken) op je af. Na iets meer dan een half uur is de koek al op, maar dan kun je wel tevreden vaststellen dat je minimaal zes nieuwe klassiekers hebt gehoord. Mijn favorieten: Sweet Ride, Motown Blood, The Band, Paralyzed en P.U.S.A. Conclusie: wat is het toch fijn dat er een ‘repeat’ functie op de meeste cd-spelers zit. (MvP)