Bij zijn overlijden werd Charles Gounod (1818-1983) geëerd als een van de grootste componisten die Frankrijk ooit had voortgebracht. Die roem had hij vooral te danken aan zijn opera’s, zoals Faust et Marguérite en Roméo et Juliette, en aan zijn geestelijke muziek, die tegenwoordig nagenoeg vergeten is, op het welbekende (en veel gesmade) Ave Maria na. Gounods componistencarrière volgde het in Frankrijk destijds gebruikelijke traject: studie aan het Parijse conservatorium, afgesloten met het behalen van de Prix de Rome. Hij verbleef niet alleen in Rome, maar reisde ook naar Wenen en Leipzig om zich van de nieuwere Duitse ontwikkelingen op de hoogte te stellen. Terug in Parijs probeerde hij met opera’s naam te maken. Tot zover is er niets bijzonders aan de hand. Raadselachtig blijft echter waarom Gounod plotseling in het jaar 1855 twee symfonieën componeerde. Het genre had in Frankrijk niet het prestige dat het in Duitsland genoot en het was in Frankrijk ook niet gemakkelijk grotere orkestwerken uitgevoerd te krijgen. Zodoende maken beide stukken een wat verdwaalde indruk in Gounods oeuvre. Muzikaal gezien valt er echter niets op aan te merken. Beide werken munten uit door een fraaie, vooral aan Mozart herinnerende stroom van thema’s, terwijl ook het orkestrale palet zich nauwlettend aan klassieke voorbeelden houdt. Daarmee verdienen ze alleszins de aandacht, want aan deze elegante muziek valt veel genoegen te beleven. (JvG)