Hij was lange tijd vergeten, maar inmiddels wordt Charles Villiers Stanford (1852-1924) erkend als een van de grote wegbereiders van de opbloei van de Engelse muziek aan het einde van de 19de eeuw. Die vergetelheid had vooral te maken met het feit dat de nationaal geïnspireerde muziek van Stanford nooit echt doorbrak, terwijl zijn andere werken juist minder aandacht kregen omdat het hun aan expliciet nationale verwijzingen ontbrak. De betekenis van Stanford was vooral dat hij de lang gewenste aansluiting bij het Europese componeren wist te maken, waardoor Engeland niet langer het land was dat steeds achteraan liep. Met name Stanfords contacten met Joachim en Brahms waren hiervoor belangrijk. Dat deze zich ook merkbaar maakten in Stanfords muziek, bewijst het Pianokwintet op.25, dat in 1886 werd voltooid. Het stuk sluit aan bij de gelijksoortige werken van Schumann en Brahms, vooral in die zin, dat de muziek een dermate ambitieuze indruk maakt, dat men onwillekeurig denkt naar een arrangement van een orkestwerk te luisteren dan naar een intieme (huis-) kamermuziek. Het Strijkkwintet op.85 uit 1903 onderhoudt eveneens een nauwe relatie met een voorbeeld van Brahms, te weten diens Strijkkwintet op.88, al leidt het hier gevolgde spoor juist, net als bij Brahms, tot een warmbloedig geheel, dat iedere zwaarwichtigheid mist. Kortom, een cd met aantrekkelijk kamermuziekrepertoire. (JvG)