Wie zijn band naar de Duitse stad Dresden noemt doet dat niet zomaar. Door de vernietigende geallieerde bombardementen in februari 1945, die bijna de gehele stad en haar zeer grote culturele rijkdom verwoesten en veel burgerslachtoffers eisten, is Dresden symbool geworden voor de zinloosheid van bombardementen op niet-militaire doelen. De bandnaam The Dresden Dolls lijkt dan ook vooral een provocatie. Het gaat hier om het Bostonse duo Amanda Palmer (piano/zang) en Brian Viglione (drums en percussie), dat perfect weet hoe de aandacht op zich te vestigen. Niet alleen met de naam, maar ook met de uiterlijke verschijning van Palmer en Viglione, die met witgeschminkte gezichten en ouderwetse kledij flirten met theater en cabaret uit de eerste decennia van de twintigste eeuw, en door het strategisch laten vallen van namen als Kurt Weill, Marlene Dietrich, Bertolt Brecht en de Weimar Republiek. Conceptueel heeft de band het goed voor elkaar, maar hoe zit het met de muziek zelf? Die is ook niet altijd even alledaags, en dat komt vooral door de expressieve en soms zelf maniakale zang van Palmer en het dito pianospel. De cabareteske elementen, Vigliones stampende drumwerk en de punk- en indie-rockinvloeden maken dat The Dresden Dolls lekker eigenzinnig klinkt. Het gevaar dreigt wel dat dit bezwijkt onder de pretenties. (IV)