Anton Bruckner had nog maar net zijn laatste adem uitgeblazen, of allerlei souvenirjagers en lijkenpikkers gingen er met pagina's van zijn Negende Symfonie vandoor. Tijdens de hier geprogrammeerde workshop (waarvan zowel een Duitstalige als een Engelstalige versie werd geboden) deed Nikolaus Harnoncourt dan ook een indringende oproep aan de manuscriptverzamelaars onder het publiek om hun collecties nog eens goed door te kijken: wie weet wat er allemaal nog van de onvoltooide finale ligt te verstoffen in kelders en op zolders. Lange tijd heerste het beeld dat van deze finale slechts losse schetsen bewaard waren gebleven. Inmiddels is wel duidelijk dat de betreffende nalatenschap complexer van samenstelling is. Zo zijn er genummerde pagina's van de uitgewerkte orkestpartituur, waarbij de ontbrekende pagina's een beeld geven van wat de vandalen hebben aangericht. Er zijn eveneens schetsen die de voortgang van de finale globaal aangeven; benevens pagina's waarbij Bruckner zijn ideeën weergaf in particel (een gereduceerde notatiewijze die doet denken aan een pianopartij) met een globale aanduiding van de instrumentatie. Diverse Bruckner-specialisten hebben zich de afgelopen decennia over dit materiaal gebogen, wat zelfs resulteerde in pogingen om de finale te voltooien. Harnoncourt wil zover niet gaan, al schat hij wel in dat de symfonie voltooid was geweest wanneer de componist twee maanden langer had geleefd. Hoe dan ook: Harnoncourt geeft er de voorkeur aan de fragmenten als fragmenten te presenteren, zonder verdere cosmetische ingrepen. Sommige van de hier geboden brokstukken klinken wel wat kaal; het gaat er dan ook meer om dat de luisteraar zich een beeld kan vormen van wat had kunnen zijn. Gelukkig bevat deze uitgave ook de delen die Bruckner wèl voltooide: op de tweede cd verzorgen Harnoncourt en de Wiener Philharmoniker een prachtige uitvoering van de Negende Symfonie in zijn bekende (en dus onvoltooide) vorm. (HJ)