Gabriel Pierné (1863-1937) behoorde tot de meest vooraanstaande Franse componisten van zijn generatie, maar is tegenwoordig bijna volledig vergeten. Zijn ouders waren beiden musici en kennelijk viel de appel niet ver van de stam, want Pierné werd al snel toegelaten tot het Parijse Conservatoire, waar hij al op zijn elfde zijn eerste 'premier prix' behaalde. Zijn belangrijkste leraren waren Franck (orgel) en Massenet (compositie). Op zijn negentiende volgde de prestigieuze 'Prix de Rome' die hem in de gelegenheid stelde vier jaar in Rome te verblijven. Pierné keerde met enige tegenzin terug naar Parijs - hij hield meer van Italië dan van Frankrijk -, maar begon desalniettemin vervolgens aan een briljante carrière als organist, dirigent en componist. Op deze cd, deel 31 uit de Hyperion-reeks 'The romantic piano concerto', wordt Pierné's werk voor piano en orkest gepresenteerd door het BBC Scottish Symphony Orchestra, onder leiding van Ronald Corp, met Stephen Coombs als solist. Het meest substantiële werk is het Pianoconcert op.12, dat vermoedelijk eind 1886 werd voltooid. Opvallend is de stilistische discrepantie tussen hoekdelen en middendeel. Waar in de eerste een bijna Rachmaninov-achtig pathos klinkt, daar doet het 'scherzando'-middendeel vooral aan Saint-Saëns denken. Ook in het Fantaisie-Ballet op.6 uit 1885 en het Scherzo-Caprice uit 1890 is het model van Saint-Saëns onmiskenbaar aanwezig. Moeilijker te plaatsen is het Poème symphonique op.37. Qua opzet ligt de vergelijking met Francks Les djinns voor de hand, maar nadere gegevens over de poëtische achtergrond van het werk ontbreken. Stilistisch is het geheel ook wat diffuus: Franck, Massenet, Saint-Saëns en Fauré lijken om de beurt het voorbeeld te hebben gegeven. Dat wil niet zeggen dat deze muziek de aandacht niet waard zou zijn: Pierné schrijft met flair en komt soms met opvallend fraaie vondsten. Toch laat deze een wat gemengde indruk achter. Solistisch vuurwerk is in ruime mate voorhanden en ook indrukwekkende orkestgedeelten ontbreken niet, maar toch overheerst de indruk dat Pierné zijn grote talent niet voldoende uitbuit. Kortom: mooie muziek, die toch steeds net iets te wensen overlaat. (JvG)