Nadat ze met het debuutalbum Up The Bracket (2002) in Engeland al snel tot 'belangrijkste band van hun generatie' werden uitgeroepen besloten The Libertines dat zo'n band dan ook maar volgens het 'sex, drugs & rock-'n-roll'-principe moest leven. Het betekende bijna de ondergang voor de groep, want zanger/gitarist Pete Doherty raakte verslaafd aan crack en heroïne en was continu in het nieuws vanwege diefstal, geweld, gevangenisstraf en mislukte afkickpogingen. Doherty stelde zijn vriendschap met Carl Barrat, ook zanger/gitarist en met Doherty verantwoordelijk voor de liedjes van de groep, zwaar op de proef. De opnamen voor de tweede cd verliepen op zijn zachtst gezegd weinig soepel, de aanwezigheid van twee beveiligingsmedewerkers in de studio was vanwege vechtpartijen noodzakelijk. Dat dit tweede album nog is verschenen mag dan ook een wonder heten. De problemen van de groep klinken door in de rammelende garagerock met onvaste zang, maar toch zijn de liedjes vaak vrolijk en melodieus en hebben ze zeker iets pakkends. De toekomst van The Libertines hangt af van de toestand van Doherty, die zolang hij niet is afgekickt uit de groep is gezet, maar in ieder geval hebben ze twee leuke albums gemaakt. (IV)