Je vraagt je af hoe de (in de goede zin van het woord) populistische componist Aaron Copland zich ontwikkelt zou hebben wanneer hij zich, net als Babbitt, uitsluitend gewijd zou hebben aan het serialisme. Zijn indrukwekkende Piano Fantasy balanceert voortdurend tussen techniek en spontaniteit, wat in het booklet van deze cd heel mooi getypeerd wordt als 'yin and yang components'. Oorspronkelijk was dit werk gepland als een pianoconcert voor William Kapell. Nadat deze pianist echter bij een vliegtuigongeluk omgekomen was, besloot Copland het materiaal uit te werken voor piano solo. De aanleiding voor deze herziene versie was een jubileum van de Juilliard School. Het koste Copland echter veel moeite de voornoemde balans tussen techniek en spontaniteit voor elkaar te krijgen, met als gevolg dat de datum van het concert niet werd gehaald. De uitgestelde première had kennelijk hoge verwachtingen gewekt, want op 25 oktober 1957 klonk de muziek voor het eerst tijdens een concert dat uitsluitend aan deze fantasie was gewijd. De ontvangst was zeer enthousiast, al gaat het gerucht dat Morton Feldman 'boe' riep. Dit solo debuut van Sara Laimon bevat ook de uitbundige Eerste Sonate van Ives, met ondermeer een onvergetelijke 'improvisatie' over What a Friend We Have in Jesus. (HJ)