Omstreeks 1975 begonnen zelfs de meest hartstochtelijke fans zich neer te leggen bij het feit dat Bob Dylan over zijn artistieke hoogtepunt heen was. Albums als New Morning en Planet Waves waren niet slecht maar ontbeerden de visionaire vonk van zijn eerdere werk. Zo leek hij op zijn vierendertigste te zijn uitgeblust en juist dit vooroordeel maakte Blood On The Tracks tot zo’n glorieuze plaat. Het voegt zich bij zijn beste en meest donkere werk met teksten over verloren liefde en strijd om innerlijke rust. Met een eenvoudige, countrygetinte begeleiding (in de stijl van Nashville Skyline) verhaalt Dylan in pijnlijke details over verbroken liefdesrelaties in nummers als Simple Twist Of Fate en If You See Her Say Hello. In het wraaklustige Idiot Wind haalt hij uit naar een zelfobsessief persoon á la zijn slachtoffer in Like A Rolling Stone. Het grote verschil (en een doorbraak) is dat Dylan tegen het einde van de plaat zichzelf begint te scharen onder hen die hij zo genadeloos de les kan lezen.