De invloed van The Smiths - de ultieme Britpopband van Morrissey en Johnny Marr - op Engelse gitaarbandjes is haast niet te overschatten. Wat dat betreft heeft Haven het goed aangepakt, want zowel het debuutalbum Between The Senses (2002, 150.000 verkochte exemplaren) als de opvolger All For A Reason (2004) werden geproduceerd door Johnny Marr. Haven past uitstekend tussen de talloze bands die zijn opgekomen na het succes van (het vroege) Radiohead en Coldplay. Veel emoties, melancholie, dynamiek en bevlogen zang vormen de basis van de gitaarpop van Haven. En hoewel de markt vanuit Groot-Brittannië haast overspoeld wordt door dergelijke bands heeft Haven toch weer een erg aangename plaat gemaakt die het beluisteren zeker waard is. Ieder nummer heeft wel iets leuks om te ontdekken, zoals de mondharmonica in Something Moved Me, jaren tachtig-invloeden in What Love Is of een xylofoon in Wouldn't Change A Thing. Tien nummers in een kleine veertig minuten, geen enkele slechte track: goede plaat dus. (IV)