The Manhattan Project ontsproot aan het eind van de jaren tachtig vanuit het brein van producer/drummer Lenny White. Hij wilde een aantal jazznummers uitvoeren met orkestarrangementen, waarbij het hele orkest vervangen werd door twee synthesizerspelers, Gil Goldstein en Pete Levin. De rest van zijn all-star band bestond uit Stanley Clarke (bas), Wayne Shorter (tenor en sopraansax), Michel Petrucciani (piano) en Rachelle Ferrell (vocalen). Op het repertoire stonden Old Wine, New Bottles van White, Dania van Jaco Pastorius, Autumn Leaves, Goodbye Pork Pie Hat, Summertime en twee nummers van Shorter: Nefertiti en Virgo Rising. Kortom, een repertoire dat uiteenlopend genoeg is om de mogelijkheden van het basisidee ten volle te ontplooien. Vooral op Nefertiti komt de kracht van dit project optimaal naar voren en is de balans tussen de muzikanten en de synthesizers op z'n best. Het is maar goed dat deze beelden voor het nageslacht bewaard zijn, want het is altijd een genot om een stel rasmuzikanten op zo'n hoog niveau met elkaar te zien musiceren. (AD)