De Engelse singer/songwriter Tom McRae weet de luisteraar op het verkeerde been te zetten. Met zijn dromerige stem en zijn zachte, akoestische liedjes lijkt het alsof hij romantische liefdesliedjes zingt. Pas wanneer je zijn teksten goed bestudeert blijkt dat we hier te maken hebben met een zeer complexe en zwartgallige persoonlijkheid. Heel af en toe bemoeit hij zich met de toestand in de wereld (de nieuwe Bob Dylan?) maar meestal heeft hij het al moeilijk genoeg met zijn eigen leven. Toen McRae eind 2000 zijn titelloze debuutalbum uitbracht, had hij de pech dat de Britse muziekbladen in die periode de stroming ‘New Acoustic Movement’ hadden bedacht. Hierdoor werd hij aanvankelijk ten onrechte ingedeeld bij bandjes als I Am Kloot, Turin Brakes en Kings Of Convenience. Een paar maanden later beseften de meeste popjournalisten dat ze een fout hadden gemaakt en toen kreeg het album alsnog de waardering die het verdiende. De opvolger Just Like Blood werd geproduceerd door Ben Hillier (Blur, Clinic, Elbow). Deze heeft ervoor gezorgd dat het album in vergelijking met het debuut voller klinkt. De sobere, akoestische aanpak wordt regelmatig ingeruild voor bijzondere muzikale arrangementen waarin instrumenten als banjo, cello en harp een hoofdrol vervullen. Het is even wennen maar na een paar keer luisteren is mijn conclusie dat deze koerswijziging een verbetering is. Tom McRae doet met Just Like Blood een grote stap vooruit en dat is een knappe prestatie. (MvP)