Toen Schumann Schuberts Sonate voor piano vierhandig, bijgenaamd 'Grand duo', hoorde, was hij ervan overtuigd dat het ging om een klavieruittreksel van een verloren gegane orkestsymfonie. Later in de negentiende eeuw trok de violist Joachim de consequenties uit die conclusie en zorgde voor een orkestratie die de vermeende symfonische allure van het werk beter deed uitkomen. Het gebeurt wel vaker dat een componist een werk schrijft in een bepaald genre dat de proporties daarvan lijkt te overstijgen. Een bekend voorbeeld daarvan is Beethovens Hammerklaviersonate op.96. Bij dit werk was het de dirigent Felix Weingartner (1863-1942) die zorgde voor de passende orkestrale aankleding, en die klinkt hier gedirigeerd door Weingartner zelf. Duidelijk is evenwel dat deze sonate géén symfonie is; met name in het eerste deel is het klankbeeld ongemakkelijk leeg en zonder logica in de instrumentatie. Het best klinkt het langzame deel, dat wordt gespeeld met ruimschoots gebruik van portamenti (kleine glissando's) die destijds - de opname is van 1930 - nog heel gebruikelijk waren. Het orkest is overigens beter op dreef in Beethovens welbekende Prometheus-ouverture en de Symfonie nr.5 op.67. (JvG)