Britney Spears' zorgvuldig opgebouwde supersterstatus begint langzaam scheuren te vertonen. Haar belangrijkste concurrenten Christina Aguilera en Pink , die ze voorheen makkelijk achter zich liet, overtreffen haar inmiddels in populariteit, sex-appeal en 'credibillity'. Daarbij leek het publiek haar ook een beetje moe te worden. Britneys vierde album In The Zone (2003) kan dan ook gezien worden als een essentiële plaat, waarmee Britney moet bewijzen dat ze nog steeds meetelt en zoals ze zelf ook aangeeft, volwassen is geworden. Er moeten dus weer luisteraars worden (terug)veroverd. Helaas kiest Britney vaak voor de gemakkelijke weg (seks) en zitten de nummers op In The Zone vol 'pikante' toespelingen en hijgt, kreunt en steunt ze dat het een lieve lust is. Weinig verheffend allemaal en al helemaal niet opwindend. De grote producers als Moby , R. Kelly en P. Diddy lijken vooral eerdere succesformules te kopiëren. Britney klinkt meer dan eens als een regelrechte Madonna -kloon: het is dan ook ironisch dat Britney juist met haar een duet zingt in het nummer Me Against The Music. In The Zone is helaas nergens die essentiële plaat geworden.(IV)