De Finse componist Sibelius gebruikte het moderne orkestapparaat voor het oproepen van archaïsche visioenen. De goden van Finse natuur behoorden weliswaar tot het verleden, maar in Sibelius' Occeaniden ('geesten van de golven') en Tapiola (de Finse woudgod) werden ze weer tot leven gewekt. Helaas werd Sibelius hierdoor het boegbeeld van meer reactionaire stromingen in de Angelsaksische landen, terwijl de erkenning in het Europa van Debussy, Stravinsky en Schönberg uitbleef. Deze miskenning was niet terecht, want Sibelius beschikte over een buitengewoon originele en inventieve geest, ondanks de verlammende werking van alcoholisme en zelfkritiek. Ten gevolge van deze zelfkritiek zijn er van de beroemde Vijfde Symfonie maar liefst drie versies. Ook de Occeaniden ontstond als een drietrapsraket. Naast de definitieve versie van ruim 10 minuten bevat de onderhavige cd ook een kortere versie (die bewaard wordt in de bibliotheek van Yale University) en twee fragmenten van een suite, die als voorloper van de Occeaniden kunnen worden beschouwd. Volgens dirigent Osmo Vänskä verhouden de Yale-versie en de definitieve versie zich als een groot meer tot een machtige oceaan. (HJ)