Iedere avond schakelt een groot deel van de bevolking naar het journaal en ziet daar doorgaans een aaneenschakeling van narigheden, gewelddadigheden. Vroeg of laat vinden die gebeurtenissen hun weerslag in literatuur en film, en soms ook in de popmuziek via 'protestnummers'. In de gewijde sfeer van de concertzaal wordt men zelden met de sporen van de recente actualiteit geconfronteerd; klassieke muziek wordt volgens velen geacht ver verheven te zijn boven de strijdtonelen die de beeldbuis dagelijks toont, en als ze al eraan refereert, dan meestal in geabstraheerde termen van goed en kwaad, vrede versus verschrikkingen in het algemeen. Dat maakt het hier opgenomen repertoire zo uitzonderlijk; hier klinkt muziek van de Frans-Libanese componist Bechara El-Khoury, die nadrukkelijk verwijst naar het lot van Libanon, een land dat sinds de jaren '70 geteisterd is de strijd met Israël en door burgeroorlog. Zowel het Requiem voor orkest (op.18) als het Symfonisch gedicht 'Libanon in vlammen' (op.14), beide voltooid in 1980, vormen een expliciete treurzang naar aanleiding van de rampzalige gebeurtenissen. Het overwegend traditioneel georiënteerde idioom van El-Khoury is misschien niet overal even origineel, maar weet in ieder geval de passende stemming goed over te brengen. (JvG)