Eugène Gigout (1844-1925) was een generatiegenoot van Guilmant en Widor, de grondleggers van de Franse romantische orgeltraditie. Hij studeerde aan de École Niedermeyer, waar hij les kreeg van onder andere Saint-Saëns en kennis maakte met Fauré. Na zijn afstuderen fungeerde hij enige tijd als assistent van Saint-Saëns aan de Madeleine, maar in 1863 kreeg hij zijn eigen 'tribune' in de Franse hoofdstad, in de St.Augustin. Daar bespeelde hij een bijzonder instrument van Peschard & Barker uit 1865 dat was uitgerust met elektrische traktuur, die overigens in 1899 werd verwijderd bij een ingrijpende revisie door de firma Cavaillé-Coll. Gigout had daarnaast nog een eigen lespraktijk. Daarin legde hij sterk de nadruk op improvisatie, omdat die vaardigheid volgens hem onmisbaar was bij het begeleiden van missen. Zijn eigen orgel-oeuvre weerspiegelt die prioriteit in zoverre dat hij alleen tamelijk korte stukken schreef. Als componist was Gigout geen hoogvlieger en bovendien had hij niet het gedegen onderricht genoten zoals Widor of Guilmant dat hadden gehad. Een uitgave van Gigouts complete oeuvre is dan ook niet bij voorbaat een aanbevelenswaardige zaak, maar deze cd, het derde deel van de reeks, is zonder twijfel een van de interessantste. Hier klinkt Gigouts bekendste orgelmuziek, de Tien stukken, waarvan de Toccata en het Scherzo met een zekere regelmaat op concertprogramma's verschijnen. De zwakke kanten van Gigouts muziek zijn echter ook in deze collectie duidelijk herkenbaar. Het charmant beginnende Minuetto bijvoorbeeld verzandt gaandeweg in een herhaling van aan en elkaar geplakte zinnetjes en de 'Rhapsodie sur des Noëls' verbindt op soms bijna potsierlijke wijze enige bekende kerstliederen. Ondanks zijn matige compositorische gaven wist Gigout het dankzij zijn alom geprezen minzame karakter in 1911 zowaar nog tot docent orgel aan het Conservatoire te schoppen. De benoeming was zeer omstreden en dat maakt duidelijk dat men ook toen al enige reserves ten aanzien van zijn muzikale gaven koesterde. Gerard Brooks tekent voor af en toe wat gehaaste uitvoeringen op het fraaie, maar wat direkt opgenomen Cavaillé-Coll-orgel van de St.Étienne te Caen. (JvG)